Verhaal van een aangetekende brief

Eind augustus 2007; een Spaanse vriendin van mijn vrouw stuurt belangrijke papieren naar ons adres, aangetekend dus.
Op 2 dagen is de brief min of meer ter plaatse, ‘t is te zeggen, in het postkantoor van Gentbrugge, genaamd “Post Ledeberg”.

Wij zijn afwezig, en de normale procedure is dan dat er een kaartje in de bus wordt gestoken, dat de brief 2 weken op het kantoor blijft liggen, en daarna terug naar afzender gaat als hij eventueel niet afgehaald wordt.
Fout nummer 1: wij kregen geen kaartje in de bus.

We wisten echter dat de brief ging komen, en mijn vrouw ging dus begin september vragen op het kantoor of er een aangetekende brief voor haar lag te wachten.
Fout nummer 2: op het kantoor kon men geen brief voor ons vinden. “Die brief zal wel in Spanje verloren zijn, want wij maken hier geen fouten.”

Wij maar wachten en wachten... en begin oktober toch maar eens aan de afzendster gevraagd of ze daar eens bij de post wilde informeren. Daar wisten ze te zeggen dat hij in Brussel lag.
Half oktober ging ik op ons postkantoor vragen waar de brief bleef. Na tien minuten gerommel en overleg met een overste kwam de postman er blijkbaar ook achter dat de brief “ergens” in Brussel lag. “Wat wilt ge dat ik doe? Wilt ge de brief thuis ontvangen?”, vraagt de man mij, alsof dat normaal niet de hele bedoeling is van het opsturen van een brief. Hij ging nu een soort van “opsporingsbericht” naar Brussel versturen, en dan moesten we maar hopen...
Dat is fout nummer 3: totale inefficiëntie.
Bij een modern professioneel verzendbedrijf kan de klant zelf op elk moment via internet volgen waar juist zijn zending vertoeft, hoe laat ze aangekomen en vertrokken is, enzovoort. Bij de Belgische Post (sorry, of is het Belgian Mail of zoiets?) moet men daar herhaaldelijk een half uur voor gaan aanschuiven.

Weer wachten en wachten... en uiteindelijk, half november, komt de brief aan... bij de afzendster!
Fout nummer 4: er is uiteindelijk dus geen enkele poging gedaan om het geld van de klant te besteden aan de opdracht waarvoor die betaalde, namelijk gewoon een brief bezorgen.

Het is bovendien niet bepaald de eerste keer dat wij zulke dingen meemaken!

Op dit moment zit de Post ons geld te versmossen aan een reklamekampagne om hun “imago” op te poetsen. Hoe zou het toch komen dat dat imago bij de gewone man niet meer is wat het geweest is?

2007 11 16